Het afscheid nemen is begonnen..

Hujambo!

Eerst even dit: sinds vorige week bespreken wij elke ochtend even hoeveel dagen we nog maar in Mbeya hebben en hoeveel we in die dagen nog moeten doen.. Altijd heel fijn wakker worden..! (Handig die malariapillen)

Zo ging het ook vorige week donderdag. In de ochtend hebben wij een planning gemaakt voor ons praktische product: naast het onderzoek wat wij doen, maken wij ook een praktisch product voor de organisatie en een spellenboek lijkt ons het meest nodig. Alle details en de indeling van dit spellenboek hebben wij die ochtend besproken en in de middag hebben we weer lekker interviews uitgewerkt. (Nou lekker..) Ook hebben we deze middag met Hugo geskyped. Hier kwam uit dat we best goed op weg zijn, maar dat we er nog flink de schouders onder moeten zetten. In de avond hebben we weer een fijne bijbelstudie gehad met een grote groep 'wazungu'.

Vrijdagochtend werden wij opgehaald door Jacob voor een zwemuitje met een groep Nederlanders, dit was een hele fijne afwisseling na al die dagen achter onze laptop. We hebben een heerlijke dag aan het zwembad gehad! Deze dag hebben we verder doorgebracht bij Sarah en Denise en hier zijn we ook blijven slapen.

Zaterdagochtend zaten we rustig buiten op de veranda te ontbijten, toen er ineens veel rook kwam aangewaaid. Als een stel ramptoeristen zijn we gaan kijken: het gebouw van de 'nurse school' stond in brand. De brandweer kwam net aan toen wij ook aankwamen en begon, na wat gaten te hebben geslagen in het dak, met blussen. Een tweede brandweerwagen kwam ook het terrein op (na een flink aantal keer steken om de bocht fatsoenlijk te kunnen nemen, terwijl ondertussen de vals jankende sirene gewoon aan bleef staan). Veel verpleegsters in opleiding zaten buiten met de spullen die ze hadden kunnen redden. Pole sana...(dat zeggen zij hier voor alles, zelfs als je moet werken)
In de middag was er een paasviering van het zendingsschooltje waar veel 'wazungu' kinderen naartoe gaan. Alle kinderen deden mee aan een toneelstuk over het paasverhaal. Ze hebben heel goed geacteerd en wij hebben ons goed vermaakt. Na het toneelstuk moesten alle ouders (en wij ook) opdrachten uitvoeren die de kinderen hadden bedacht: een konijn tekenen met het papier op je hoofd, een ei over de grond vooruit duwen met je neus enzovoorts. We hebben erg gelachen!
Toen we weer thuis waren, werden we hartelijk begroet door onze kat. Onze relatie met Sweetie verbeterd elke dag!

Zondagmorgen werden we weer opgehaald door Leonard (om half 8 al!) en zijn we weer met hem mee geweest naar zijn kerk. De cultuurschok was minder erg dan toen we de eerste keer mee waren gegaan, maar het was toch allemaal bijzonder wat er gebeurde..
Na de dienst zijn we met Leonard naar zijn huis gegaan en hebben we met z'n allen gekookt en gezellig gegeten. In de middag zijn we met de bagagi van Amani naar een plaatsje een half uur bij ons vandaan geweest, waar de jeugd van de kerk samenkwam. Elke keer als we in de bagagi van Amani zitten, vragen we ons toch weer af of de rem het wel goed doet en of dat karretje de bergen en heuvels wel op komt, maar tot nu toe is het, als Amani achter het stuur zit, nog best goed gegaan.
De jeugdbijeenkomst was heel mooi! Wij hebben samen "Lees je Bijbel, bid elke dag" in het Nederlands en in het Engels gezongen en ook nog één lied in het Swahili wat we hier geleerd hebben: Asante sana Yesu. Reinhard had een heel mooi 'praatje' over familie: familie ben je niet alleen door een bloedband, familie ben je ook in Jezus. Prachtig! We hebben overal op deze wereld familie! Het huis waarin we samenkwamen was van een vrouw die pas weduwe geworden was. De jeugd was in haar huis samengekomen om aan haar te laten weten dat ze er niet alleen voor staat en dat ze nog veel familie heeft. Mooi he?

Maandag was weer een dag met hard werken! We hebben in de ochtend een enquête gemaakt voor kinderen van het programma (omdat we er achter zijn dat interviews totaal niet werken) en zijn in de middag in het Ridge Café verder gaan werken aan ons praktisch product. We waren er inmiddels achter waar het stopcontact zat, maar we hadden onze wereldstekker niet meegenomen waardoor onze stekkers niet in het stopcontact pasten. Na 2 uurtjes waren we dus alweer weg uit het Ridge Café. Thuis hebben we de rest van de dag weer hard verder gewerkt. Het blijft lastig.

Dinsdagochtend hebben we weer een ochtend aan ons praktische product gewerkt en zijn we in de middag weer naar de kids geweest waar wij ook weer geobserveerd hebben. Er waren deze middag drie bezoekers die veel snoep en koek voor de kids bij zich hadden: het resultaat was dat wij helemaal bestempeld met plakplekken van lollies en onder de koekkruimels terug naar huis gingen.
We hebben in het restaurant op onze compound gegeten waar wij Tom zijn tegen gekomen: een jongen uit Eindoven die op rondreis is in Afrika. Hij is al op Zanzibar geweest en hij heeft ervoor gezorgd dat we nog meer zin hebben om een weekje vakantie te gaan vieren in Zanzibar!

Vanmorgen kwam Albertine voor de laatste keer langs. We hebben ons hele onderzoek even met haar doorgenomen en ze heeft ons nog wat goede tips gegeven. Erg motiverend. Deze ochtend hebben we ook afscheid genomen van Albertine, omdat we haar niet meer gaan zien in de tijd dat we nog in Mbeya zijn (vandaag niet meegerekend nog maar 9 dagen). Het eerste afscheid is dus al genomen.. Pole sana
De rest van deze dag hebben we aan ons praktisch product gewerkt en jawel, opgestuurd naar de vertaler (suups). Ook hebben we mislukte lasagne gegeten en een filmpje half gekeken, omdat het internet er daarna mee stopte.

Ook de afgelopen week hebben we weer hilarische dingen meegemaakt:
- Sanne zat alweer opgesloten in de badkamer en Marije (die naast de badkamer woont) hoorde Sanne totaal niet. Na ongeveer drie uur in de badkamer doorgebracht te hebben moest Marije eindelijk naar de WC (normaal gaat ze om de 5 minuten). Marije, die ook weer haar pyjama nog aanhad, ging weer naar buiten om de sleutel via het raam aan te pakken en Sanne te gaan bevrijden. Uiteindelijk bleek ook dit keer dat de deur helemaal niet op slot zat, hij klemt gewoon heeel erg en is met geen mogelijkheid van binnen de WC open te krijgen.
- Marije is deze week uitgegleden, tot groot vermaak van Sanne, hoewel Sanne het niet eens gezien heeft en alleen maar lacht om de voorstelling van het tafereel wat ze zelf heeft bedacht.
- We hebben dinsdagmiddag toen we bij de kids waren een film gekeken. Omdat we met veel mensen in een lokaal waren, zaten we lekker allemaal schouder aan schouder. Marije, die naast Amani zat, schrok enorm van een knal in de film en schoot naar voren. Hier schrok Amani van en het kindje wat bij Amani op schoot zat, schrok van Amani. De rest van de film bleef nogal spannend voor Marije, want deze gebeurtenis heeft zich nog minstens 2 keer herhaald.

Wij gaan komende week nog enorm genieten van onze laatste paar daagjes in Mbeya en ondertussen ook nog hard aan het werk :)

Baraka,
Sanne en Marije